Als ik dacht even snel door een winkel te kunnen lopen met Shadow om eens te wennen aan alle nieuwe indrukken had ik het mooi mis! Natuurlijk neem je de tijd voor het wennen aan de omgeving, de geluiden en in het geval van de Intratuin de dieren, maar jeetje ik heb weinig zo vaak aanspraak als nu samen met Shadow!
Hup, vanuit huis eerst de auto in. Shadow gaat al steeds sneller zelf de auto in, nu hij langzaam leert dat we dan toch wel heel vaak iets leuks gaan doen! Gelukkig ligt hij onderweg al snel relaxed in de wagen, in plaats van het zenuwachtig op en neer bewegen van nog maar een paar weekjes geleden. Onze trip gaat vandaag naar de Intratuin, een mooie plek om eens te wennen. Het is er vaak druk met heel verschillende mensen, jong en oud, nieuwe geluiden, geuren en dieren om mee kennis te maken. Uit de auto eerst nog even plassen, waarna we uitgerust met een winkelwagentje de winkel gaan verkennen. Nog geen twee stappen binnen beginnen de eerste mensen al te kijken, te wijzen en te roepen: 'Ah, kijk nou wat een lief pluizenbolletje!'. Shadow vond het op zijn beurt prachtig! Hij maakte er bijna een sport van om van de een naar de ander te sprinten om weer een nieuwe knuffel te verdienen door alleen maar lief te kijken! Al die geuren van de planten waren interessant, maar de honden die maar stil bleven staan in het schap waren toch wel een beetje vreemd! Na hij al zijn lef bij elkaar had geraapt om toch kennis te maken met het beeldje van een zwarte teckel kwamen we wel een heel bijzondere mevrouw tegen. Deze mevrouw keek zo oprecht lief, geroerd en geboeid naar de kleine Shadow en wilde graag even kennis maken. Deze mevrouw zat in een scootmobiel, dus dat was gelijk een mooi nieuw object om aan te wennen. Er volgde weer heel wat kroeltjes en zelfs wat kusjes, waarna de mevrouw begon te vertellen. Ze had zelf katten, waar ze er net een paar weken hiervoor een van had moeten laten inslapen. Daarnaast had ze vroeger altijd zorg gedragen voor haar moeder en was haar zoon al op jonge leeftijd verloren. Eigenlijk kwam het erop neer dat ze al veel had meegemaakt en ze excuseerde zich voor haar tranen die tijdens haar verhaal de vrije loop hadden gekregen. Gek eigenlijk, dat we ons daarvoor generen, of zelfs excuseren.
De katten waren haar vreugde in het leven en Shadow had de aanleiding gegeven om zich toch kwetsbaar op te stellen. Na nog even verder te hebben gesproken en afscheid te hebben genomen draaide ze zich nog een keer om. 'Bedankt voor ons gesprekje, dat had ik even nodig!
Van alle mensen die we hebben gesproken en die Shadow hebben aangehaald, was dit toch wel de meest dierbare ontmoeting en ik ben blij dat we even konden helpen door er gewoon te zijn en een luisterend (knuffel)oor te kunnen bieden. Mevrouw, ook u bedankt voor ons gesprekje!